کد مطلب:124773 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:192
مراسم دفن امام حسن
بعد از شهادت امام همام برادر بزرگوارش امام حسین علیه السلام مسؤول تجهیز وی می باشد. حضرت بدن مبارك امام مجتبی علیه السلام را غسل و كفن نموده برای دفن به طرف حرم رسول الله صلی الله علیه و آله به جوار رسول الله صلی الله علیه و آله حركت می دهند. جمعیت انبوهی در مدینه بدن مبارك امام را تشییع می نماید. بنی امیه به فرماندهی مروان حكم كه آن زمان والی سرسپرده معاویه نبود و تازه از كرسی ریاست افتاده بود [1] .
لیكن از بنی عم و از مقربان معاویه بود، مانع دفن امام مجتبی علیه السلام درجوار رسول الله صلی الله علیه و آله می شوند.
در هر صورت بنی امیه شمشیر آهیخته نموده و می گویند ما چگونه راضی می شویم حسن بن علی در كنار رسول الله صلی الله علیه و آله دفن شود، در حالی كه جنازه عثمان در دورترین نقاط قبرستان دفن شده باشد. عایشه نیز (شاید به تحریك بنی امیه) به لحاظ این كه رسول الله صلی الله علیه و آله در حجره متعلق به وی مدفون شده بود. سوار بر قاطر
[ صفحه 187]
شده به میدان می آید و از دفن امام مجتبی علیه السلام دركنار رسول الله صلی الله علیه و آله جلوگیری می نماید!»
فرزندان بنی هاشم دست به شمشیر می برند تا مهاجمان را از اطراف جنازه دور سازند،لیكن حسین بن علی علیه السلام باتوجه به وصیت برادرش آنان را از این كار باز می دارد و طبق وصیت برادرش جناره به طرف «بقیع غرقد»كه قبرستان رسمی مسلمانان در مدینه بود حركت می دهند.
براساس نقل تاریخ ها عایشه اولین كسی بوده است، كه سوار بر زین قاطر شده به میدان می آید! [2] عایشه ی شتر سوار اینك قاطر سوار شده است و بقول عبدالله بن عباس اگر فرصت حاصل كند یك روز هم فیل سوار خواهدشد: جملت و بغلت و لو عشت لفیلت! [3] .
بنی هاشم خبر شهادت حضرت را به اطراف مدینه و جاهای دیگر رساندند، همه جا را اندوه فرا گرفت، بازارها تعطیل شد، جمعیت انبوهی جنازه حضرت را تشییع نمودند. [4] آنگاه امام حسین علیه السلام بر جنازه نماز گذاردند در كنار قبر جده اش فاطمه بنت اسد به خاك سپردند. [5] كه بقیع بدن چهار امام همام را در آغوش داد كه به ترتیب دفن شده اند.
از سمت قبله نخستین قبر، قبر امام مجتبی علیه السلام آنگاه امام سجاد، آنگاه امام باقر و سپس امام صادق علیه السلام كه بقیع از اماكن طیب است كه افزون بر این كه بدن هزاران صحابه رسول الله صلی الله علیه و آله را در آغوش دارد، بدن این چهار نور مقدس و سلالة الرسول را در بر دارد. به همین جهت
[ صفحه 188]
پاكباختگان آنان در هنگام زیارت آنان عرض می كنند: طبتم و طابت الارض التی فیها دفنتم.
لیكن از بنی عم و از مقربان معاویه بود، مانع دفن امام مجتبی علیه السلام درجوار رسول الله صلی الله علیه و آله می شوند.
در هر صورت بنی امیه شمشیر آهیخته نموده و می گویند ما چگونه راضی می شویم حسن بن علی در كنار رسول الله صلی الله علیه و آله دفن شود، در حالی كه جنازه عثمان در دورترین نقاط قبرستان دفن شده باشد. عایشه نیز (شاید به تحریك بنی امیه) به لحاظ این كه رسول الله صلی الله علیه و آله در حجره متعلق به وی مدفون شده بود. سوار بر قاطر
[ صفحه 187]
شده به میدان می آید و از دفن امام مجتبی علیه السلام دركنار رسول الله صلی الله علیه و آله جلوگیری می نماید!»
فرزندان بنی هاشم دست به شمشیر می برند تا مهاجمان را از اطراف جنازه دور سازند،لیكن حسین بن علی علیه السلام باتوجه به وصیت برادرش آنان را از این كار باز می دارد و طبق وصیت برادرش جناره به طرف «بقیع غرقد»كه قبرستان رسمی مسلمانان در مدینه بود حركت می دهند.
براساس نقل تاریخ ها عایشه اولین كسی بوده است، كه سوار بر زین قاطر شده به میدان می آید! [2] عایشه ی شتر سوار اینك قاطر سوار شده است و بقول عبدالله بن عباس اگر فرصت حاصل كند یك روز هم فیل سوار خواهدشد: جملت و بغلت و لو عشت لفیلت! [3] .
بنی هاشم خبر شهادت حضرت را به اطراف مدینه و جاهای دیگر رساندند، همه جا را اندوه فرا گرفت، بازارها تعطیل شد، جمعیت انبوهی جنازه حضرت را تشییع نمودند. [4] آنگاه امام حسین علیه السلام بر جنازه نماز گذاردند در كنار قبر جده اش فاطمه بنت اسد به خاك سپردند. [5] كه بقیع بدن چهار امام همام را در آغوش داد كه به ترتیب دفن شده اند.
از سمت قبله نخستین قبر، قبر امام مجتبی علیه السلام آنگاه امام سجاد، آنگاه امام باقر و سپس امام صادق علیه السلام كه بقیع از اماكن طیب است كه افزون بر این كه بدن هزاران صحابه رسول الله صلی الله علیه و آله را در آغوش دارد، بدن این چهار نور مقدس و سلالة الرسول را در بر دارد. به همین جهت
[ صفحه 188]
پاكباختگان آنان در هنگام زیارت آنان عرض می كنند: طبتم و طابت الارض التی فیها دفنتم.
[1] مروان را معاويه والي مدينه قرارداد درسال 49 وي را عزل نمود و سعيد بن العاص را جايگزين نمود و در زمان شهادت امام حسن عليه السلام والي مدينه ايشان بود. مجددا در سال 54 سعيد را عزل و مروان را بجاي وي گماشت. طبري، ج 4، ص 461 و ص 511، انساب اشراف، ج 3، ص 299.
[2] بحار، ج 44، ص 143.
[3] بحار، ج 44، ص 157.
[4] تهذيب الكمال، ج 6، ص 255 و 256.
[5] ارشاد، ج 2، ص 17، استيعاب، ج 1، ص 442. اسد الغابة، ج 2، ص 18.